İç içe

Merve Üstünalp'in kişisel geçmişinden ve şimdiden taşıdığı izleri, toplumsal hayat dayatmalarının trajikomikliğine, ahlakçılığın olanca ikiyüzlülüğüne ve deşifre oluşun utançla karışık bakışlarına yansıtır. Kumaş, ip, yağlı boya, tuval, asetat kağıtları ise sanatçının başvurduğu malzemeler olarak tanıklık ettiklerini, deneyimlediklerini cisimleştirme görevini üstlenirler. Figürlerin gözlerinin bizim gözlerimize hiç kaçırmadan dikildiği işlerde, sosyal hayatın yerleşik algılarına, erkek egemen bakışa yönelik güçlü bir nüktedanlık hissedilir; ipi eline alan bu defa kimdir? Genç bir kadının gözüyle gördüğümüz bu hikayelerde dolayısıyla izleyen-izlenen ilişkisi de tersine çevrilir. Kadının günlük hayatıyla özdeşleştirilen kumaş ve ip gibi öğeler, sanatçının bu materyalleri yoğun biçimde yorumlamasını sağlarken, eleştirelliğini de kendi içinde barındırır. Sanatçı, ataerkil bir toplumda kadın olmanın hatta kadınsılığın yaygın söylemlerce tanımlanışının bir ehlileştirme çabasına dönüştüğüne de dikkat çekerken "Bedenler toplum tarafından nasıl şekillendirilir?" gibi sorulara kendine özgü bir ironiyle cevaplar arar.