Elegies #5

“Fotoğraf sanatının benim için ne anlama geldiğini hiçbir zaman kendime sormadım. Çünkü fotoğraf çekmek benim için bir tür kendini ifade ediş, sözcüklerin yapamadığı biçimiyle bir ifade etme, yaşamı sürekli, üstelik bıkmadan usanmadan bir anlamlandırma çabası ve hep yeniden anlamlandırma çabası. Fotoğrafa başladığım ilk yıllarda analog kamera ve siyah beyaz film kullanarak portre ve belgesel fotoğrafları çektim. Bunu yapmamın son derece belli bir nedeni vardı: İnsanların kimi zaman acılarına kimi zaman en içten hallerine kimi zaman da içlerindeki neşeye ortak olmak. Yani insanların yaşamlarındaki izlere ortak olmak. O izleri yaşama dair iki zıt renkle, siyah ve beyazla o biricik anı kollayarak fotoğraflamaya çalıştım. Aynı kalmayan zaman beni ve fotoğrafa bakış açımı da değiştirdi. İki zıt renk yerini renklerin çeşitliliğine ve sonsuzluğuna, yüzdeki izler de yerini mekânların izlerine bıraktı. Fotoğraftaki o biricik anı artık kurgulayarak ve renklerin gücünü kullanarak fotoğraflamaya başladım. Öznenin kendini apaçık ortaya çıkardığı fotoğraflarımın aksine yeni fotoğraflarımda öznenin silikleştiği, renklerin içinde unutulduğu ama hiçbir zaman kaybolmadığı hep orada belli belirsiz bile olsa da durduğu bir özne tasarımı aldı. Dolayısıyla fotoğraflarımda tek bir insanı konu almak yerine insanlığın bütününü konu almaya başladım. Bunu yaparken de vicdan, ölüm, yalnızlık, yabancılaşma, kaygı, bunalım gibi kimi kavramları işlemeye başladım.”